Dag 2 tot en met 4

Ik liet u lezers achter bij het uitvallen van de electriciteit. Elektriciteit is iets wat niet vanzelfsprekend is hier. Per dag is er zo’n 10 uur geen elektriciteit. Dan is men afhankelijk van de creatieve oplossing. Overal op daken zie je zonnepanelen en zonneboilers. Veel winkels en guesthouses, zoals het guesthouse waar ik verblijf, en andere ‘’etablissementen’’ hebben diesel aggregaten. Ook zie je fancyere oplossingen met grote accus die opgeladen worden als er wel elektriciteit is. Ik studeer energie, dus daar ga ik jullie veel mee lastig vallen.

Terug naar chronologie want dat is en blijkt lekker.

Dag 2.

Ik moet vandaag meteen verschijnen op mijn, tot nu toe onbekende kantoor. Half 9 staat de chauffeur, Satja (yes its just like Katja with an S), voor mijn deur. Een grappig klein mannetje in een voor zijn postuur ietwat te grote auto. I dont horn because most western people i drive around dont like that. Iedereen toetert hier, altijd overall de hele tijd elke seconde altijd. I slept like a baby zeg ik hem. Hij giechelt op een grappige manier en ik kan leuk met hem praten.

We rijden het compound in en twee bewakers met geweren salueren mij en Satja. Ik heb m’n netste kledij aangetrokken en loop het kantoor binnen waar ik wordt voorgesteld aan ms. Punam. Ms. Punam heeft een stipje op haar hoofd tussen haar wenkbrauwen. Ik krijg koffie, maar het is meer thee. Al snel komt er een ander meisje ook het kantoortje van Ms Punam in. Iets jonger is ze, en ze heeft ook een stipje op haar hoofd, maar deze zit net onder haar haargrens. Ik ben zenuwachtig en begrijp niet helemaal wat deze mensen doen of zijn. Later begrijp ik dat het hier voor vrouwen niet erg comfortabel is om in één ruimte te zitten met een man, iets met ongelijkheid. Ik krijg van het iets jongere meisje, ik vergeet haar naam steeds, een formele rondleiding en ontmoet veel hele vriendelijke kleine mannetjes en heel veel grote Duitsers. Robert zit achter zijn bureau. Van hem heb ik wat tips over de e-mail gekregen en hij is top.

Eten kan ik niet. Alles ruikt vreemd, smaakt veel te heftig, mijn lijf is van slag en ik heb toch honger. Bart Jan, mijn baas met wie ik gister een biertje heb gedronken stelt voor om ergens ander te gaan lunchen. Het eten van vandaag is niet te doen, aldus hij. Ik eet momo’s een soort Nepali friet, maar dan gestoomde hapjes. Lekker maar vreemd. Bart Jan is top, grappige vent, Nederlands, informeel. Terug in kantoor kom ik er al snel achter dat ik de ruimte van de pingpongtafel in beslag heb genomen. Robert informeert mij dat het vinden van een nieuwe plek voor de tafel een ‘’priority assignment is’’.

At eight oh clohck (Duitse uitspraak) at the cross downhill from the bakery, geen straatnamen verandert navigatie in een stad tot het afspreken vanaf herkenningspunten. We stappen in een veel te kleine Suzuki taxi, een soort gehandicaptenkarretje maar dan iets breder. Op naar Tamel een andere wijk in Kathmandu. We gaan naar een goodbye party voor een vriendin van hem, Josie. Ineens zijn de kleine mannetjes grotendeels uit het straatbeeld verdwenen. Er zijn hier veel toeristen. Je hebt hier drie categorieen westerlingers; mensen op zoek naar hun spirituele zelf, berggeiten met afritsbroeken en northface jassen en mensen die vrijwilligerswerk of iets anders (in hun ogen verschrikkelijk belangrijk, wereldverbeterend enzo) doen. Ik behoor geloof ik tot die laatste categorie. Josie is mid-wife, met bevallingen enzo. Een ander woont bij monniken. Een ander is social worker, weer een ander Engels docent en een ander een soort adrenaline junkie bunjeejump raft kano mountainbike superduper iets. Het is erg fijn de mensen te leren kennen en ik wordt er erg blij en ontspannen van. Ze hebben een Nepali band die cocaine speelt, de stem van die vent van Kings of leon precies imiteert (echt crazy) en eindigt met Roadhouse blues. Ik denk aan het open podium. Ik kan eindelijk iets een beetje smaakvol eten.

Ik ben nog steeds kapot en ga terug met de veel te kleine taxi en wordt gelukkig door de mensen eerst afgedropt aangezien ik geen idee heb waar ik heen moet of hoe te communiceren met taxi cahuffeurs. Ik loop naar mn guesthouse en de poort zit op slot. Ik roep zachtjes hallo en na een paar seconden komt de man van de vrouw van het guesthouse naar buiten. Een klein mannetje dat heel erg bozig tegen mij zegt This is not funny sir, go to sleep. Ik moet lachen. YOU LAUGHIN, GO TO SLEEP NOW, ITS NOT FUNNY. Hij smijt de poort achter me dicht en smijt nog een ander hekje dicht. PFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFF, jezus, wat een mafkees denk ik. Het is 12 uur. Ik zoek mijn heil op skype en Bram vangt me op.

Dag 3 en 4

Ik ben vandaag vrij. De vrouw van het guesthouse, Ruth, die de avond ervoor weinig deed aan de vreemde actie van haar man, biedt haar excuses aan. Hij was dronken. Raar.. Maar goed. Ik moet om 12 uur Marloes ontmoeten een vriendin van mijn baas. Ze is getrouwd met een Nepali, Buddha (echt waar Buddha). We gaan de stad uit in weer diezelfde veel te kleine taxi. Zij heeft een muziekschool, hij river guide (watersportman). Ze zijn erg tof en hebben eveneens geen idee waar we heen gaan. Een ietwat onhandige routebeschrijving doet ons midden in een reistveld belanden. De wegen zijn onverhard en dat schiet niet op met een taxi die 30 cm boven de grond hangt. Verkeerde dorp, ander dorp, alwaar Bart Jan op zijn mountainbike verschijnt. Volgen, volgen, villa. Een ziek huis. Uitzicht op de vallei van de stad.

Ik beland in een babyshower. Bart Jan zegt het niet te hebben verteld omdat ik anders niet was gekomen. Het is erg gezellig, er komt nog een stel met kinderen. Jasmina bedankt me voor het meenemen van de kolf-apparatuur en billencreme en drop. Het gesprek gaat veel over babies, en alle ouders zijn trots op hun kind. Ik zeg te leren van het inkijkje in de volgende fase van mijn leven. Ik kan nog steeds amper eten. We hebben het veel over babies. Bart Jan rookt ook, we lullen wat met uitzicht op de vallei.

S’avonds ga ik eten met Josie. We zitten in een restaurent naast een van de heiligste plaatsen voor de boedhisten of hindoes, ik weet nog niet wat wat is. Ze vertelt over haar werk. Zieke verhalen over verkrachtingen, ongelijkheid, verkrachtingen, ongelijkheid, ziekte, verkrachtingen en ongelijkheid. Het is hier anders gesteld met de man-vrouw verhoudingen. Ik lul wat over wat ik kom doen. Conclusie, wat je ook doet doe het met passie.

De volgende ochtend ga ik de stad in en begin aan de grote verkenningstocht. Ik probeer te navigeren aan de hand van winkels maar alles lijkt op elkaar en er zijn iets teveel indrukken. Ik probeer hetzelfde heilige plein bij daglicht te vinden. Overal zijn winkeltjes, of nouja, een soort vervallen kamers met stoffige spullen erin. Ik overleef de eerste malen oversteken door tussen het verkeer door te rennen. Ik heb een camera bij me maar weet niet of het beleefd is om mensen in dr gezicht te fotograferen. Ik vergeet fotos te maken, probeer het weer, en maar vooral van transportmiddelen fotos. Ze hebben hier veel hele rare voertuigen. Oude jaren 50 bussen, vrijwel allemaal beschilderd met oosterse patroontjes, een soort Biker mice from mars trekker vervoer dingen (heel raar), fietsen met gigantische bagagedragers, heel veel brommertjes en motoren, en nog veel meer.

Het heiligste der heilige pleinen (tenminste ik geloof dat dat het is) is prachtig maar alles is bedekt onder bruinige stof/modder. Overal kraampjes met buddha gedoe, en glimmende zooi. Het stinkt hier behoorlijk. Er wordt toevallig een film opgenomen op het plein waart veel mensen om heen staan. Ik ga zitten naast een vriendelijk ogende man. Hij vertelt me dat hij op zoek is naar werk en dat hij stratenmaker is. Ik denk dat er toch voldoende werk voor iemand met zijn beroep moet zijn, hij zegt van niet. Iets met een ontwikkelingsland zijn, een economische kwestie enzo. Het is fascinerend om hier rond te lopen en alles blijft vreselijk raar. Ik bezoek allemaal tempels en beland uiteindelijk in de golden temple. Hier lopen twee Nepalese vrouwen met kaarsen dingen te doen en er is een heel schattig klein jongetje op blote voeten in een gewaad. Hij is net avatar. Hij klautert op al wat heilig is en ik kijk ernaar. Ik kijk ook naar de duiven, godzijdank zijn er hier duiven, duiven zijn bekend, duiven zijn top, ik hou van duiven.

Bedankt iedereen voor alle leuke reacties!