Duiven, koeien en gladde reist

Duiven, roekoe, koeien.

Dag 5

Er lopen hier koeien door de straten. Ze zijn, zoals u waarschijnlijk al weet, heilig in Nepal. Het is echter een vreemde ervaring als je in een drukke straat naast een koe loopt. Nederlandse koeien kijken je vrijwel altijd direct aan. Nepalese koeien, voor zover mijn ervaring met de beesten alhier, kijken stoicijns voor zich uit als ze door de straten marcheren. Iedereen doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is en dat is het hier ook.

Sorry voor het bovenstaande bruggetje. Over bruggen gesproken er is hier in de stad een brug over een rivier. Als mensen nu op het kruisje rechts bovenaan het scherm klikken begrijp ik het. De rivier is ook heilig, net als de koeien. De rivier stinkt en als je in de buurt bent doe je je trui over je neus. In deze tijd van het jaar staat het water erg laag in de rivier, vandaar de stank zegt men. Naast deze rivier bevindt zich een brede strook met krotten waar heel veel mensen wonen. En daar naast die krottenwijk stond te drinken uit de rivier, jawel, een koe.
Dag 6
Dit is een topdag. Soms heb je gewoon het gevoel dat het vandaag een topdag is. Ik ben op tijd op werk. Het eerste opvallende van de dag is vraag 8 bij het invullen van het formulier voor mijn kantoorpas. Op dit formulier krijg ik bij vraag acht de keuze: 1. Getrouwd 2. Gescheiden. 3. Weduwe. Mijn conclusie is dat ik er geloof ik niet echt helemaal bij hoor in dit land.

Ik werk hier voor de Duitse overheid (ook hier begrijp ik dat mensen afhaken) en ze hebben enorm veel veiligheidsmaatregelen. Naast de bewapende mannen bij de poort mag ik van mijn baas niet buiten een bepaald gebied werken. Ik krijg van Oliver een security briefing hij vertelt een uur over aardbevingen, demonstraties, gewapende uitbarstingen, het beter maar vermijden van goedkoop transport en nog veel meer. Wel zegt hij dat ik me niet echt zorgen hoef te maken en dat het nou eenmaal zijn baan is dit mij te vertellen. Terug op kantoor ontmoet ik een nieuwe collega en hij komt uit Berlijn. Als iemand uit Berlijn komt dan heb je een heel cool hip gesprek. Het gaat haast automatisch. Hij vertelt me over de verplaatsing van de hippe coole dingen in de stad. Waar het eens hip was is het nu niet meer hip, maar tja, zo gaat dat geloof ik met hippe dingen.

Terug in het gasthuis zie ik de kleine malle man van de vrouw van het guesthouse weer. Hij komt naar me toe en biedt zijn excuses aan. Hij durft me niet aan te kijken. Maar even later vertelt hij dat hij ergens een huis aan het bouwen is en dat hem dat heel veel stres oplevert. Ik vergeef hem zijn malle uitspatting. Even later komt Sherif binnen met een oudere Nepalese man. Sherif heb ik gister ontmoet en hij is half Arabisch half Frans.

Als je hier niet-Nepalezen, meestal westerlingen, ontmoet heb je het volgende gesprek. Je zegt elkaar eerst heel enthousiast gedag. Dit doet men hier omdat iedereen op zoek is naar vrienden om de tijd hier door te brengen, tenminste dat denk ik. Dan vraag je waar iemand vandaan komt. Daarna vraag je hoelang ze hier blijven. Dan komt het interessante deel. Waarom zijn ze hier? Zoals ik eerder al besproken heb, heb je de berggeiten, wereldverbeteraars en spirituelo’s. Ik heb echter een nieuwe categorie ontdekt, de vrouwen van middelbare leeftijd. Ze doen, voor zover ik ze ontmoet heb, allemaal iets met weeshuizen. Ik denk dat het hier in de weeshuizen afgeladen moet zijn met blanke vrouwen van middelbare leeftijd, maar dat is slechts een wilde gok. Wel verteld iemand mij dat ze verhalen heeft gehoord van weeshuizen waar er meer vrouwen van middelbare leeftijd te vinden zijn dan daadwerkelijke weeskinderen. Ook vertelt ze mij dat weeshuizen hier een heuze business zijn. Dit betekend dat kinderen worden verkocht door hun ouders aan weeshuizen. In deze weeshuizen zitten mensen die heel veel vrouwen van middelbare leeftijd naar de weeshuizen lokken. Ze schijnen er voor Nepalese begrippen grof geld aan te verdienen. Ook dit is nog niet empirisch vastgesteld door yours truly maar het klinkt wel erg naar.

Ik heb met Sherif afgesproken om te gaan eten en hij neemt zijn oudere Nepalese vriend mee. De topdag zet zich voort. De Nepalese man is ontzettend vriendelijk, vraagt heel enthousiast wat ik hier doe en ik vertel mijn super interessante Holland, 3 maanden, microfinance hydro electricity verhaal. Hij vertelt me dat hij ooit vlakbij de Nederlandse grens in Duitsland is geweest. Hij had daar hetzelfde probleem met eten als ik hier heb, hij had het echter met Duitse cake ipv raar kruidig eten. Hij was in Duitsland op bezoek geweest bij scholen om te kijken wat er op zijn school beter kan.

Behmil is een trots man. Hij vertelt me dat hij op zijn 19e een school heeft opgericht. Hij vertelt dat dit niet de normaalste zaak van de wereld is en dat iedereen hem toendertijd voor gek verklaarde. We lopen naar een Nepalees restaurant. Ik denk al lopende dat ik het waarschijnlijk niet weg ga krijgen maar dat ik me er nu maar eens aan over moet geven. We stappen een tentje binnen waar je gewone tafels en hurk tafels hebt. Hurk tafels zijn tafels waar je gehurkt aan zit, daarom noem ik ze hurktafels. Behmil loopt heel snel een rondje door de tent en besluit dat we een gewone tafel nemen. Je ziet aan Behmil dat hij het fantastisch vindt om ons mee te nemen naar dit tentje.

We krijgen een kaart maar Behmil zegt dat dit niet nodig is. Hij vraagt of wij kip of vegetarisch willen eten en hij bestelt eten. Behmil vertelt nog meer supertrotse verhalen over zijn school en alle onwaarschijnlijkheid die zijn project heeft doorstaan. Behmil nodigt me uit les te komen geven op zijn school en hij vraagt me of ik hem tips wil geven want hij wil van mij leren. Ik begrijp nog niet helemaal wat ik hem precies moet gaan leren maar beloof dat ik langs kom. Sherif heeft vorig jaar les gegeven op zijn school, Sherif is bij deze ingedeeld in de wereldverbeteraars categorie. We krijgen ieder een ijzeren schaal met in het midden rijst en eromheen allemaal kleine kruidige gerechtjes. Het geheel is hier beter bekend als Daal Baat, Daal is rijst Baat de rest, althans dat maak ik eruit op. Behmil verteld ons dat we eerst onzer handen moeten wassen, want dat is hygiënisch. Als we terug zijn bij de tafel begrijp ik waarom, men eet hier met de handen. Het eten is heerlijk en ik probeer het maar begrijp niet waarom je in godsnaam rijst (reist) met je handen zou eten. Met plakrijst begrijp ik het, maar de rijst hier is glibberig. Ik noem het reist, omdat men hier met zakken rijst op de rug de rijst naar de markt brengt.