Micheal Jackson en een smartphone met blote voeten

Dag 7 tot en met ik ben een lichtelijk de volgorde kwijt.

Shall we go out for dinner? I heard that theres a country band playin. Sure man, good stuff. Sherif zegt bij veel dingen Good Stuff. Ik zeg hem dat ik niet weet of het Good Stuff wordt, maar dat ze in ieder geval lekkere pizzas hebben aldaar. Mijn nieuwe maat en ik vertrekken naar cafe Moksh en dit is hier niet ver vandaan. Bij Moksh meeten we Marloes van de babyshower en ze vertelt dat ze over een half uurtje gaat optreden. Sherif en ik gaan zitten en ik probeer mijn nieuwe maat beter te leren kennen. Ik kom er al snel achter dat we vrij weinig gemeen hebben en dat ik hetgeen hij als good stuff beschouwt, niet echt good stuff vind. Jackie Chan films, hip-hop muziek, Rocky films, datsoort dingen. Het begint aardig awkward te worden. Na een paar minuten stilte vraagt hij wat mijn favoriete bier is. Ik stel dezelfde vraag terug en hij zegt dat hij niet drinkt. Na 10 minuten stilte zegt hij dat hij een slechte relatie met zijn vader heeft. Ik vraag hem waarom maar hij wil niet meer antwoorden. We wachten in stilte op de pizza, ik probeer hem te openen, hij blijft stil. De stilte wordt gebroken door country muziek, hij vindt het good stuff.

Hetgeen de enigszins pijnlijke avond dragelijk maakt is het facebook bericht waarin mijn vader mij uitnodigt facebookvrienden te worden. Mijn. Vader. Op. Facebook. Het is een godswonder en ik begrijp dat hij de verhaaltjes graag uit eerste hand wil lezen. Het is goed Jur, vroeg of laat moet je mee in de grote onzin der dingen. Nieuwe gespreksmunitie voor mijn awkwardness met Sherif. Hij zegt dat facebook black magic is, ik vraag waarom, hij zegt you know, black magic. Bad stuff? Stilte.

De volgende dag is het weer kantoortijd. Het verkeer blijft fascinerend en de volgende opvallende observatie betreft de talloze motorrijderts. De gemiddelde belading van een motor is drie personen. Ook wordt de motor hier gebruikt voor het vervoer van spullen, zo veel mogelijk spullen op een motor. Brommervakantie was er niets bij. Het opvallende is dat de bestuurder gewoonlijk een helm draagt, en vrouw en kind achterop niet. Ik denk iets met man-vrouw verhoudingen. Later hoor ik dat het dragen van een helm iets relatief nieuws is. Het schijnt dat India een flinke vinger in de pap heeft in de Nepalese politiek. Iemand vertelt mij dat deze regel is ingevoerd om de Indiase export van motorhelmen te bevorderen. Al het industrieel geproduceerde wat hier te vinden is komt of uit India of uit China. Nepal heeft zelf geen industrie, haar economie is gebouwd op landbouw en toerisme.

Ik begin mijn ochtend ritueel, als de gewoonte man die ik ben, aardig onder de knie te krijgen. Ik weet waar de microbus stopt en weet waar ik er uit. Het is fascinerend om je te vervoeren in deze vreselijk oncomfortabele bedoeling. Je hebt een nog kleiner dan gemiddeld mannetje met een enorme stapel bankbiljetten die met zijn hoofd uit de schuifdeur wild naar de voorbijgangers roept. Zijn rol is het ronselen van klanten, het incasseren van geld en het begeleiden van het gevaarte in lastige verkeerssituaties. Dit laatste gaat gepaard met ingenieuze fluitsingnalen. Twee fluitjes is achteruit drie fluitjes is stop. Ik vindt het vreemd dat hij zijn geldstapel tijdens het rijden ook buiten het raam houdt, een kleine windvlaag of onverwachte moterrijdert en het is weg. Als we een van de kruispunten/rotondes naderen wordt het interessant. Ze hebben hier voor de verkeersagent midden op het kruispunt/rotonde een soort podium gemaakt. Dit zie je overal in de stad. De verkeersagent kijkt uit over de zee van verkeer en gebaart en fluit druk in de rondte. Mijn inmiddels grote vrind Katja met een S en mijn baas vertellen mij dat er één speciale verkeersregelaar in de stad te vinden is. Hij schijnt als een ware Micheal Jackson imitator het podium te bestijgen alwaar hij met slikke moves de chaos tot een organisch stromend geheel danst. Ik heb een missie, ik moet en zal deze man vinden.


Het is vrijdag avond en ik heb besloten mijn in te trekken in een nieuw guesthouse. Ik ben uitgenodigd hier in te trekken door Sophie, een grappig Brits mens die ik via via via ken (wereldverbeteraars categorie). Alvorens dit besloten te hebben heb ik het guesthouse even geinspecteert. Drie factoren hebben mij overtuigd. De eerste factor is de koe die mij passeert in het straatje bij het guesthouse. De tweede is het schaakbord zeil in de keuken wat me doet denken aan het huis waarin ik geboren ben. De derde factor is de fantastische staat van het huis met haar gegarandeerd warme douches en snelle internetverbinding.

Het is vreemd om aan de andere kant van de wereld te zitten, maar slechts een muisklik verwijderd te zijn van een face to face gesprek met je geliefde. Het is een heel dubbel gevoel. Enerzijds mis je iemand enorm en is het digitale beeld van haar anders en geeft het minder voldoening. Anderzijds is het wel een normaal gesprek en kan je even je dag bespreken. Ik fantaseer over de tijden waarin mijn oma haar toenmalige man soms een half jaar niet sprak. Ik leef hier als het ware met één been in Nederland, en met het andere in Nepal. Dit komt eventueel de reflectie op hetgeen hier allemaal gebeurt ten goede, maar toch voelt het vreemd.

Ik besluit op ontdekkingstocht te gaan en loop het guesthouse uit. Ik kom al snel op een punt waarop ik uitzicht heb op kleine mannetjes die druk aan het cricketen zijn. Ik blijf staan, kijk er naar en loop er naar toe. Aldaar ga ik zitten om nu eens een keer uit te vinden hoe deze sport in elkaar zit. Ik denk aan de sketch van Jiskefet. Echter dragen de kinderen hier geen nette kak tenues maar oversized hemden en sommigen slippers of schoenen. Met takjes hebben ze de paaltjes nagemaakt die de werper om moet zien te gooien. De slagman moet deze beschermen met zijn plankstok. Als je goed mept, mag je rennen. Ik denk voldoende te snappen en vraag of ik mee mag doen. Ik wordt weggezet in het ‘’ballin team’’ wat iets als het outfield voor honkbal is. Na een minuut of 15 vragen ze me of ik het werpen wil proberen. Ik probeer het aanloopje van de werper te imiteren en de mannetjes te verassen met mijn worp. Ohhhh sir, you are a baseball player. Ze moeten allemaal erg om me lachen en adviseren me eerst eens wat rustiger te beginnen. Het mannetje wat het best Engels praat nodigt me uit om om half 5 te komen voetballen.

Mijn nieuwe roommies zijn top en ik ga vandaag met Rajesh sportief doen. Rajesh is Deens maar zo ziet hij er niet uit. Hij is geadopteerd uit India door Deense mensen en valt in de wereldverbeteraars categorie. Met hem ga ik om half vijf naar het voetbalveld. Het voetbalveld is midden in het Tibetaanse vluchtelingenkamp. Er zijn niet veel Tibetaanse vluchtelingen te zien, maar overal om het kamp staan grote gekleurde vlaggen te wapperen. Ik geloof dat de grenzen van het kamp worden afgeschermd door deze vlaggen welke dwars over de bebouwing een grote cirkel vormen. We spelen voetbal met een immer groter wordend gezelschap van Nepali jongetjes, ik schat ze op een jaar of 10/13. Enkelen hebben sportschoenen aan, de rest voetbalt op blote voeten. Na het voetballen gaan we in het gras zitten en beginnen we te praten. Al snel wordt duidelijk dat de jongetjes jongens zijn en allen zon 17/20 jaar oud zijn. Ik snap er geen reet van hoe dit kan. Ze vertellen over het gebrek aan toekomstperspectief in Nepal. Een jongen vertelt me te dromen over het live zien spelen van Messi in Spanje. Ze halen hun smartphones uit hun zak en ik wordt op Facebook toegevoegd.