Geef de rest maar aan de honden

Lieve mensen,

Terug van weggeweest, maar nog niet helemaal terug. Het geen ik hier mee maak is niet altijd in woorden te vatten. Dit verhaal start daarom met een interactief element. De mogelijkheden van het platform, waarop ik u tot dusver met vooral met woorden een inkijk in het avontuur geef, zijn diverser dan ik ze tot nu toe gebruikt heb. De volgende video bevat de huidige nummer 1 hit in Nepal. Grofweg iedere ochtend hoor ik in mijn inmiddels vertrouwde busritje door krakende speakers de volgende zwoele zomerhit. Let vooral op de fantastische choreografie, de uiterst zorgvuldige locatie keuzes, de strakke zonnebrillen en vooral de fantastisch in elkaar geflansde dansbare kutmuziek. Let vooral op de volgende hoogtepunten: Het hupje gevolgd door armzwaai op 20 seconden, de seksuele schokbewegingen voor enorme rollen staal op 33 seconden (ik wordt zelf ook erg opgewonden van zo’n geweld aan opgerold staal), de dubbele arm-move op 1,45, welke gevolgd wordt door het insluiten van de dansers tussen fietstaxis. Kijk en geniet van Slowly.

https://www.youtube.com/watch?v=8Hw6ZZfGdzM

In ons eurocentrisch westocentrisch perspectief lijkt dit muzikale product een amateuristisch prul, voor Nepalese begrippen is dit wereldklasse en zijn de twee hoofdpersonenen in de clip dan ook wereldberoemd in Nepal. Op mijn werk heeft iemand de track nu zelfs ook als ringtone. Dit amateurisme is iets waar je je over blijft verbazen hier. Zo is ongeveer elke vierkante centimeter op de vrachtwagens hier beschilderd met figuren en inspirational quotes. Zo las ik het fantastische ‘’Friendship is never die’’, reed ik voorbij een Restroom on wheel (dit leek me een uiterst acrobatische doch ietwat onhandige activiteit als het al rijdende op een wiel moet gebeuren. Zeker gezien de eerder beschreven gemiddelde stoelgang van de westerlinger alhier) Ook was ik bij een bedrijf waar een dozijn chagrijnige mensen in de tot rookhok bestempelde zone hun peukje oproken onder een groot bord dat luidde ‘’i love my job’’. Daarnaast zag ik het comfortabel ogende hotel wat vaart onder de naam Resturent and Ladge wat naast het Wel Come guesthouse zit. Daarnaast zat weer een kledingzaak genaamd Google Fancy Wear. De grootste inspiratie heb ik echter gevonden achterop een vrachtwagen waarop de wijze woorden ‘’Love is trash, Girls need cash’’ stonden.

Terug naar Slowly. Het verblijf alhier duurt inmiddels twee en een halve maand en de tijd vliegt voorbij. Dit feit doet me denken aan mijn eerste weken alhier. Deze weken bracht ik op het kantoor hard werkend door. Om dit harde werk van de nodige ontspanning te voorzien luister ik vooral naar leipe bluesmuziek. Om slowly wat tegenwicht te bieden, mijn strijd jegens de belovigen te ondersteunen, en bovenal om u allen iets moois te laten horen kies ik voor een tweede interactief element. Dit liedje heeft voor mij een speciale betekenis gekregen alhier in Nepal. Het symboliseert voor mij het mezelf onder de reet schoppen en het avontuur aangaan, het comfortabel proberen te leven in de chaos van Kathmandu, het loslaten van de thuiswereld en het overgeven van mezelf aan dit land. Going down by mr. Freddie King. https://www.youtube.com/watch?v=V_ONyukSLqA

Ik merk dat ik de eerste weken veel heftiger heb ervaren dan de dagen nu. Het gebrek aan comfort, de ongelofelijke nieuwheid van alles om je heen, de nieuwe mensen, nieuwe geuren, gebruiken doen je je ontzettend levend voelen. Niet dat ik nu weer langzaam sterf, maar u begrijpt wat ik bedoel. Zo luister ik nu dan ook minder bluesmuziek en meer vrolijke kutmuziek. Misschien is comfort niet echt goed voor je muzieksmaak. Of zoals de nu erg populaire onophoudelijke stroom aan inspirational quotes of facebook ons vertelt; ‘’Amazing things rarely happen in your comfortzone’’ wat naar mijn idee natuurlijk gewoon gelul maar toch ook wel een klein beetje waar is. Vind het wat dat betreft wel raar dat Nelson Mandela als de hoer van de inspirationele quote wordt gebruikt en hetgeen er in de tekstballonetjes verschijnt toch echt in een ietwat andere context behoort. Iets met de lijdensweg die apartheid heet verruild met het niet uit je bed kunnen komen. Het wachten is op het moment dat de marketingjongens ermee aan de haal gaan. Dan krijg je zoiets als dat Appelsientje haar nieuwe appelsap aanprijst met:

‘’Zelfs als ik zou weten dat de wereld morgen vergaat, dan nog zou ik gewoon mijn appelboom planten (Martin Luther King, 19 ergens in de 60).’’

Hier in Nepal is de grootste verbinding met het thuisfront facebook. Ik kan het niet laten om toch even mijn ergernissen aangaande facebook op te sommen. De laatste tijd heb je, naast de inspiratiequotes, ook testjes die je vertellen wie je in een bepaalde zaak bent geweest. Which classic rockband are you, which disney royalty are you (is serieus voorbij gekomen), which car are you, which country are you, which color are you. Mensen bepalen in deze testjes duidelijk gewoon zelf wie ze zijn. De vraag houdt je van trappen naar de hemel of toch meer van zingen over blauwe mannetjes houdt is wat mij betreft toch overduidelijk een keuze tussen Led Zeppelin en Vader Abraham is. Ik wacht met smart op Which are you, which vla are you en which bebouwde kom are you. Laat ik het even duidelijk maken, je bent geen Disney royalty, je bent geen auto, je bent geen kleur. Dit valt wat mij betreft in de categorie het dragen van een t-shirt met ‘’88 fast auto’’ of een variatie op dit format vooral te vinden in de coolcat. Jan Jaap van der Wal heeft ons duidelijk gemaakt dat DEZE MENSEN HELEMAAL NIET VAN HET RACINGTEAM ZIJN. Ook wordt ik moe van wijnglazen, borden met eten, meldingen van supermarktbezoek en mensen die hun reisverslag delen.

Een belangrijke ontwikkeling hier in Nepal is het tekort aan brandstof. Nepal is ‘’landlocked country’’, een door land omsloten land. Dit zorgt ervoor dat Nepal voor alles wat niet in haar eigen land geproduceerd wordt, afhankelijk is van China en India. India is de belangrijkste leverancier van brandstof en India heeft besloten de kraan een flink stuk dicht te draaien. Alle tankstations hier in Kathmandu worden omringd door zeeen brommers en rijen autos. Om een paar liter in je tank te krijgen sta je al gauw 6 uur te wachten. Ik sprak een taxichauffeur die mij vertelde dat hij anderhalve dag had staan wachten voor het brandende goud. Het zorgt er wel voor dat oversteken een stuk veiliger wordt en de straten wat rustiger. Ook is helium hier niet aan te slepen, als u slowly weer even start begrijpt u waarom.

Je geeft mensen hier nooit iets met je linkerhand. Nepalese mensen gebruiken geen toiletpapier en schrobben gewoon lekker met de linkerhand. Vandaar. Op de laatste fieldtrip wilde ik de mensen die ons zeer gastvrij hadden gevoed een financiële compensatie geven. Na een halve minuut kwam ik erachter dat ik aandrong op het aanpakken uit mijn poephand. Wat ook erg opvallend is, is dat sociale gebeurtenissen hier volledig gesegregeerd gebeuren. Mannen links, vrouwen rechts, of andersom, waar voor en achter ook wel eens gepraktiseerd word. Zo nu en dan zie je ook een achter en voor, maar die is zeldzaam, want mannen lopen voorop. Getrouwde stellen, jonge verliefde stelletjes en al datsoort combinaties houden hier nooit elkaars hand vast. Mannen daarentegen lopen hier in elkaar verstrengeld rond. Handjes vast, armpje vasthouden, op elkaar hangen in de bus, het kan hier allemaal voor mannen.

Het eerder genoemde naderende einde van het avontuur doet me reflecteren op hetgeen ik hier heb meegemaakt. Zo herinnerde ik me van de week een nogal komisch voorval op de tweede dag hier in Kathmandu. Ik ben toen met iemand die ik via via kende wat gaan eten boven het heilige plein hier in de buurt. Voor de deur van het restaurant lagen een stuk of tien uitgemergelde straathonden te loeren naar eten. In deze eerste dagen kon ik echter amper eten omdat alles veel te smerig was en ik me er nog niet op had ingesteld. Echter was, in dit voorval, mijn oog groter dan mijn maag en ging dit gepaard met het feit dat ik geen idee had wat ik bestelde. Na een half uur te staren naar het bordt met ranzige zooi kwam de ober ons vertellen dat de tent ging sluiten. Hij heek naar mijn nog voor driekwart gevulde bord en vroeg me of ik het wel lekker vond. Hierop antwoorde ik dat hij de rest maar aan de honden moest geven. Nadat de ober weg was besefte ik me dat ik de kookkunsten van de chef mogelijk intens had beledigd. Echter was mijn bedoeling om de zielige hondjes voor de deur wat eten te gunnen.