Wijn en zijn wie je wilt zijn.

De tassen zijn gepakt en we verlaten Salvadors appartement. Het regent en we hebben ons laten vertellen dat mensen uit de stad niet graag in de regen lopen. Dit blijkt meer dan waar. Een half uur voordat de bus vertrekt staan we als verzopen katten te zwaaien naar volle taxis. De taxi is de enige transportoptie naar het busstation. We staan er al een half uur. De zenuwen zijn niet meer te houden. Een lege taxi.

Mensen in Argentinie vervoeren zich voornamelijk met autos en bussen. De lange afstandsbus wint het hier met gemak van het vliegtuig. Vicky en Joaqo hebben ons op het hart gedrukt voor de meest luxe optie te gaan. In de busterminal verschijnt de reden waarom. Een dubbeldekker hotel op wielen. Wij nemen ons intrek in onze cama suite die ons voorziet van een 180 graden bed met dekentje, dvd speler, gebraden kip, wijn en champagne. We hebben de bedden vooraan op de 1e verdieping en zodoende een prachtig uitzicht. Na heerlijk te hebben geslapen verschijnt het Andesgebergte aan de horizon. Fuck het vliegtuig.

Mendoza is de stad van de wijn. Het hostel waar we ons intrek nemen heet square indepencia, gelegen aan het centrale plein dat dezelfde naam draagt. We hebben een balkon met uitzicht. In installeer een kruk op het balkon en kijk door de plataanbomen het plein op. Het hostel serveert gratis wijn. Geen chateau migraine maar redelijke wijn. Ik raak in gesprek met Jason, een naar schatting 26 jaar oude rap pratende Amerikaan. Hij lijkt in eerste instantie een interessante gesprekspartner. Hij heeft twee appartementen in london, een boerderij in de VS, een phd degree, een verleden als toeristisch gids en laat in alles blijken veel geld te hebben. Na 20 minuten zie ik dat er wit spul om zijn neus zit wat zijn gezwets nog minder geloofwaardig maakt. Mensen defineren zich hier soms als backpacker. Een soort hele coole avontuurlijke subcultuur die gepaard gaat met wilde verhalen. Het gesprek met Jason doet me beseffen dat je als backpacker kan zijn wie je wilt. Omdat je binnen een paar dagen vertrekt hoef je je verhalen niet te onthouden. De volgende dag blijkt Jason het hostel uit te zijn gezet omdat hij meisjes in zijn dorm lastig valt. Ook zijn gebruik bleek niet te handhaven in het hostel. De redenen om Zuid-Amerika te bezoeken blijken uiteenlopend.

In Mendoza doen we een tour langs de wijncaves. Deze zijn anders dan in Frankrijk waar ze vooral oud en sfeervol zijn. De Argentijnse variant is van beton en lijdt aan een gebrek aan charme. De wijn is echter heerlijk. Ook bezoeken we een olijfoliefabriek. Hier leer ik dat extra virgen heel erg verse olijfolie is, virgen minder verse en normale olijfolie grotendeels chemicalien bevat om de laatste olies uit de prut te halen. Ook bezoeken we een thermaal spa welke is gelegen in een vallei langs een leuk riviertje. Je kunt kiezen uit vijf baden van verschillende temperaturen. Van heet naar heel heet naar alleen oude mensen kunnen hier in zitten. De oude mensen klonteren naarmate de dag vordert samen in het heel heel hete bad. Ook kun je je hier insmeren met modder. Deze laat je dan opdrogen en wanneer je deze van je lijf afspoelt heb je een babyhuidje. In de bus terug vallen we in slaap van extreme relaxedheid.

Het hostel is fantastisch. Het heeft een binnentuin met druivenplanten over het terras heen groeien. Elke avond vloeit de gratis wijn rijkelijk en iedereen kruipt achter zijn telefoons vandaan. Je spreekt in eerste instantie veel over waar je bent geweest en waar je heen gaat. Als je dat gehad hebt blijkt iedereen, natuurlijkerwijs, een verhaal te hebben. We ontmoeten een Duits duikinstructeur stel. Ze blijken een avontuurlijk leven te leiden. Dit blijkt uit hun werk, duiken, hun hobbies, reizen en swingersfeesten bezoeken, en hun motto, live fast die young. Reizen en duiken lijkt me leuk. Swingen lijkt me raar. Snel leven en jong sterven lijkt me een beetje zonde van de tijd. De Duitse meneer nodigt Sophie uit om het swingen een keer te proberen. Sophie in haar Britsheid kan niet weigeren en verteld hem dat het interessant klinkt.