Heuveltrams in een kleurrijke stinkende stad

Vanuit Mendoza kan je ten alle tijden het Andesgebergte zien. Valparaiso in Chili is onze volgende bestemming, maar ligt aan de andere kant van de besneeuwde toppen. We hebben het voor elkaar gekregen om, na onze speurtocht in lokale markten naar goede bloedworsten (Morzillas), wederom bedden in een rijdend hotel te boeken aan de voorzijde van de 1e etage. In deze rijdende hotels spelen ze slecht Spaans nagesinchroniseerde actiefilms. Jackie Chan gaat er wonderbaarlijk genoeg beter van acteren, de rest niet. Het schramele aanbod is echter niet erg aangezien we een breedbeeld uitzicht hebben op de weg die voor ons licht. De weg naar Valparaiso lijdt ons langs bijna turqouise blauwe bergmeren, diepe valleien en rare kleine bergsnelwegdorpjes. Deze dorpjes hebben iets intrigerends. Het zijn een stuk of twintig huisjes gebouwd pal aan de snelweg. Zonder de weg waren ze er niet, ze hebben steevast een paar kraampjes waar ze twixen verkopen, een verlaten speeltuintje en wat kapotte verroeste oude vrachtwagens.

Na een paar kilometer te hebben geklommen komen we aan bij de Chileense grens. Deze grens bevindt zich op het hoogste punt tussen de besneeuwde bergtoppen. Het is er erg druk. Dit komt door de enorme hoeveelheden Argentijnen die hier Amerikaanse dollars komen halen. Later blijkt dat het een stuk minder druk had kunnen zijn. Het meest ineffiente proces wat ik ooit heb gezien speelt zich voor me af. Je wordt de bus uit geleid, gaat in een rij staan, krijgt een stempeltje van een mannetje, gaat in een andere rij staan, weer een stempel van een ander mannetje, twee mannetjes voor twee stempels dus. Dan terug naar de bus, bus rijdt twintig meter, uit de bus in dezelfde hal van de stempelmannetjes, rugzak door scanner, weer in een rij staan, spullen declareren, bus in, doorrijden. Dit duurde vier en een half uur. Ik hoef de mensen niet meer te vertellen dat Maxima haar functie voorbeeldig bekleed en dat ik het niet meer over de halve finale wil hebben. Welkom in Chili.

Wat meteen opvalt is dat Chilenen in duurdere nieuwere autos rijden en dat eigenlijk alle persoonlijke bezittingen van mensen luxer en duurder zijn. We laten ons later in Chili vertellen dat het te maken heeft met een Amerikaans economisch model waarbij over private bezittingen minder belasting wordt betaald. Wat ook opvalt is dat er overal cactussen groeien. We komen rond een uur of zeven savonds de kustplaats Valparaiso binnen. We zijn vanaf Buenos Aires letterlijk het continent overgestoken. De busterminal is naast de lokale vismarkt en het ruikt er dus naar vis. Valparaiso is gebouwd op heuvels, het is als het ware alsof het Andesgebergte de zee in loopt. Het hostel waar we voornemens zijn te overnachten is volgeboekt, het hostel ernaast heeft nog wel ruimte. Het stinkt in het hostel naar riool, iets met problemen met afvoerpijpen vertelt de aardige jongen van het hostel.

Ze hebben in het hostel koffie en aan de achterzijde van het hostel kan je naar buiten om op een bankje te zitten. Alle gebouwen zijn beschilderd met de meest fantastische graffiti schilderingen. Niet die tag troep die je normaal ziet, maar vliegende mannetjes op wortels naast koeien met geinige petjes. Er loopt een relatief extreem grote Chileen met te klein bomberjack, petje en vet lang haar druk heen en weer door de straat. Hij houdt elke automobilist die langsrijd aan waarna er na een korte conversatie iets met een handdruk wordt uitgewisseld. Ik neem aan, zeker gezien zijn ruige uiterlijk, dat het om de uitwisseling van drugs gaat. Later blijkt dat deze man zichzelf heeft benoemd tot bewaker van autos in deze straat en hij geld vraagt voor zijn zorg voor de auto. Het schijnt een uiterst normaal gebeuren te zijn op het continent. Ik twijfel of dat het enige is waar hij zijn geld mee verdiend.

De heuvels maken het bewegen in Valparaiso lastig. Gelukkig bevindt zich op vrijwel elke stijle heuvel een Venicula. Dit is een soort korte heuveltram waarbij je in een hokje gaat staan. De Veniculas zijn gebouwd in de Victoriaanse tijd en Soph en ik besluiten zo veel mogelijk Veniculas in de stad te bezoeken. De stad blijkt een groot graffiti schilderij. Letterlijk elk gebouw is beschilderd met relatief mooie kleurige zaken. Ook kennen alle gebouwen sowieso hun eigen felle kleur. Ditgeen maakt dat de gehele stad benoemd is tot cultureel erfgoed. Wat opvalt is dat de stad naast haar kleurigheid erg smerig is. De moeite waarmee de vuilniswagens de heuvels beklimmen verraad waarom. Dit, gepaard met de graffiti geeft de stad een uniek maar licht ongemakkelijk karakter. Ik eet voor het eerst ceviche, rauwe vis in zo veel citrussap dat het niet bederft. Soph is er dol op, ik prefereer haring. Na de Ceviche blijkt dat de ober ons verkeerd heeft begrepen en dient hij het voorgerecht van een menu op. Spaans spreken is erg handig op dit continent. Ik stel voor dat ze, behalve in de films waarin Jackie Chan te zien is, ophouden met nasynchroniseren.