Uitblijvende regen en het lot van Mark Rutte

Ik zit achterop de motorfiets bij Jackson en vraag hem hoe het met hem gaat. Hij vertelt me iets wat ik niet kan verstaan omdat we vrij hard over een zandweg door Soroti scheuren. Jackson vertelt me dat iedereen blut is omdat de regen maar uitblijft. De regen had al twee maanden geleden moeten vallen maar dat is de laatste jaren niet meer te voorspellen. Jackson zet me af bij het huis van Joseph, ik betaal heb wat meer, en ik geef aan dat ik hoop dat de regen snel komt. Ik maak de poort van het erf open en zie Melania Trump enthousiast op de huid van Abraham Lincoln kauwen. Melania ziet me, komt samen met Donald op me af gerend en ze beginnen druk tegen me aan te springen. Na me gedag te hebben gezegd keert Melania al snel terug naar de overblijfselen van onze ooit eccentriek gesikte vriend. Op de veranda zitten de buren en Grace gezellig keuvelen en de plaatselijke hit “Victory belongs to Jesus” schalt uit de speaker van een telefoon.

We hebben onze intrek genomen bij Joseph Apetu en bevinden ons in het oosten van Uganda. Grace, de zus van Joseph, zit op de veranda en vraagt me enthousiast hoe mijn dag was. Blij vertel ik haar dat ik, met mijn derde bezoek aan Canunu, een acceptabel gerecht op het menu heb gevonden en hard heb kunnen werken door de snelle wifi. De buurvrouw, Gloria, vertelt dat ze de puppies Donald en Melania Trump heeft genoemd omdat vrijwel alle andere honden hier Obama heten. Toen Barack president werdt, vertelt ze, waren de mensen hier zo trots dat ze spontaan alle honden Obama hebben genoemd. Ik stel me voor dat als je hard Obama roept, er een hele roedel honden om je heen staat. Abraham Lincoln is, of was, de grof gesikte geit die gisteren nog vrolijk blatend over het erf huppelde. In mijn naiviteit, en gebrek aan ervaring met het doorsnijden der kelen, heb ik onze vriend met indrukwekkend gezichtshaar enthousiast Abraham Lincoln genoemd. Ik hoopte me hiermee te schikken in het vernoemen van dieren naar presidenten, maar achteraf bleek dat ze geiten hier geen namen geven.

Het eerste dier waarbij ik in levende lijve een mes in de keel zie glijden is Mark Rutte de Kip. Als je in Soroti kip wilt eten kun je deze alleen maar levend kopen. Het eetbaar maken van de kip moet je vervolgens zelf doen. Buurman Kenneth, de man van Gloria, vraagt me of ik Mark van kant wil maken. Hoewel het aanbod om bepaalde redenen verleidelijk is geef ik aan dat ik eerst nog een beetje moet wennen aan het slachten van een hoogwaardigheidsbekleder. Kenneth geeft me vervolgens een duidelijke demonstratie waarbij het niet te miskennen is dat hij aanneemt dat ik het volgende staatshoofd omleg. “Eerst ga je op de poten van Mark staan terwijl je zijn armen vast houdt. Vervolgens ga je op de armen van de nu ietwat minder vrije Markt staan en houdt je zijn nek stevig vast. Dan glijdt je met je vuist langzaam naar boven tot net onder de kin. Vervolgens snij je de keel van het staatshoofd door en laat je het bloed er via de nek uitgutsen”. Ik dwing mezelf om te blijven kijken. Mark beeft nog een minuutje na terwijl het bloed er in stoten uit pompt. Gloria komt tevoorschijn met een ketel, gooit het slachtoffer in een tijltje en giet het kokende water over Mark heen. Terwijl ik Mark zie nasidderen komt er een vreemd gevoel van kalmte over me heen. Terwijl Gloria “Victory belongs to Jesus” nogmaals opzet discussieren Kenneth en Joseph over of het morgen nu eindelijk eens gaat regenen.