Verlossende Franse Kaas en begroetende koeienpoep

Zodra je Kathmandu uit rijdt zie je al snel waarom dit land de ‘’top off the world’’ wordt genoemd. Een onophoudelijke zee aan gigantische bergen strekt zich uit tot zover je kunt zien. De Nepalese mensen noemen dit heuvels, ik noem het bergen. Ik voel mij gesterkt in deze classificatie van het relief hier gezien er geen consensus bestaat over het begrip berg. Voor Nederlanders zijn dit gigantische bergen. Een belangrijk onderdeel van mijn bezoek aan Nepal is het bezoeken van dorpjes in de heuvels. Van te voren had ik me voorgesteld kleine dorpscentra te vinden alwaar de Nepalese mensen samenkomen om lekker dorps te doen. In mijn eerste bezoek aan het Kavre district bleek dat dit niet geheel waar is. Verspreidt over elke berg en heuvel of Beuvel of Herg zie je twee a drie huisjes met wat terras landbouw eromheen. Van centra is in het rurale gebied van Nepal geen sprake. Met andere woorden, even suiker lenen bij de buurman is hier al gauw 2 uur heen en weer lopen.

De trips naar de dorpjes met ‘’Improved Water Mill-Electrification’’ projecten (IWM-Es) zijn volledig verzorgd en vergoed door de Duitse overheid. Dit betekend dat we met een 4x4 wagen met chauffeur Hari op pad gaan. Hari heeft me van te voren aangegen muziek op een USB stick te zetten om in de auto te luisteren. We beginnen echter met Hari’s muziek. Hari draait zn heliumfles open en we genieten van hysterische bollywood muziek. We rijden 4 uur over de eerste en belangrijkste snelweg van Nepal. Een snelweg hier is iets als een nogal slecht onderhouden B weg in Nederland. Het is een beetje als de tuinenlaan achter de heuvel naast RKAVV voor ingewijden. Grofweg elke vrachtwagen hier op de weg heeft verrotte veringen en rijdt dan ook leunend naar links of rechts knetterhard over dit weggetje.

We worden vergezeld door de technische mannen van het centrum voor rurale technologie die voor ons uit rijden en ze slaan af naar links. Wij volgen en we rijden via een ziekelijk stijl zandpaadje recht een berg op. Het rij-comfort op deze wegen is goed te vergelijken met ‘’een hobbelpaar een hobbelpaard een hobbelpaard’’. Voor mensen die het niet kennen; als je klein bent zet je vader je op zn schoot, doet een hobbelpaard een hobbelpaard een hobbelpaard gaat zo, een damespaard een damespaard een damespaard gaat zo enz. Hier is dat spelletje werkelijkheid en gaat het van; een 4x4 terreinwagen, een 4x4 terreinwagen, een 4x4 terreinwagen doet contstant gat in de weg. Na de berg op te zijn gereden zien we de eerste leme hutten verschijnen. Signant detail, ze hebben allen een zonnepaneeltje, en elk huis heeft een grote bruine vlek op de voordeur/gevel. Bhavin en Hari vertellen me dat dit koeienpoep is. Dit smeren ze op de huizen om de gasten te verwelkomen. Verder rennen er overal kippen, geiten en kinderen rond.

Na twee uur een 4x4 terreinwagen, een 4x4 terreinwagen, een 4x4 terreinwagen doet contstant gat in de weg komen we aan bij de plaatselijke lunchtent. Er is geen menu, je krijgt rijst met kip en ju (daal baat). Eten wordt hier geserveerd op metalen borden, drinken in metalen bekers. Gaat niet stuk enzo. Het smaakt goed en al snel vervolgen we onze tocht met nogmaals een uur een 4x4 terreinwagen... We komen aan bij ons hotel. Het hotel is een geiten/ossenschuur met daarboven een met golfplaten bedekt terras. We laten Hari achter en vervolgen te voet onze trip naar de eerste IWM-E. Deze tocht voert ons door de rijstvelden waarin je je moet balanceren op smalle kleien paadjes aangezien de rijst onder water staat. We komen aan bij de IWM-E waarvoor het aanvoerkanaal door de lokale mensen zelf in elkaar gemetseld wordt. Iedereen van het dorp is stenen in elkaar aan het meppen, cement aan het maken, aan het sjouwen en aan het gladstrijken. Dit alles, natuurlijk, weer geheel gesegregeerd.

De mensen blijven je hier contstant aanstaren omdat je blank bent. Dit is eerst erg ongemakkelijk maar wordt al snel minder raar. Ik ga de voorzitter van de net door de partnet organisatie opgerichte watermolen comissie interviewen en al snel staan er heel wat mensen om ons heen mee te lusiteren. De voorzitter met een gaaf hoedje is erg zenuwachtig. Bhavin verteld me dat blanke mensen mensen met geld zijn. De man is waarschijnlijk zenuwachtig omdat ik volgens hem ga besluiten of hij wel of niet financiering krijgt voor zn watermolenproject. Het voelt erg vreemd om als brenger van geld te worden gezien. Ik probeer de man, via Bhavin die alles vertaald naar het Nepalees, gerust te stellen maar dat lukt niet. Qualitatieve data verzamelen in deze context is toch lastiger dan gedacht. De mensen geven allemaal tegenstrijdige antwoorden en ze snappen er de helft niet van. Er kunnen twee mensen lezen en schrijven hier. Het feit dat het halve dorp eromheen staat er zich overal mee bemoeit helpt de zaak ook niet verder. Fascinerend is het wel.

De kinderen zijn hier veel verlegener dan in de Kathmandu. In Kathmandu; Hello sir, what you name sir, wher you from sir. Hier staren ze je aan en als je terug kijkt rennen ze weg. Ik besluit fotos te gaan nemen en kom via mijn telefoon in contact met de kinderen. Ze zijn toch wel erg nieuwsgierig naar de foto en we giechelen een beetje. Ik probeer te communiceren, en we giechelen wat meer. De telefoon werkt. Het is net als internetdaten in Nederland voor mensen die niet zo makkelijk op elkaar af stappen en de telefoon biedt de brugfunctie. Het meisje naast me begint, onder het luidt roepen van TSJAH, stenen te gooien naar de geit aan de overkant. Het is in eerste instantie wat vreemd en dieronvriendelijk voor me. Al snel blijkt het haar geit te zijn en mag deze geit niet met de stroom van de rivier naar beneden lopen.

Het volgende dorp is niet zo makkelijk bereikbaar als dit dorp. We moeten 6 uur langs een rivier lopen is ons voorspeld. Dit blijkt echter niet helemaal waar te zijn. We moeten deze rivier 35x oversteken en lopen meer springend van steen naar steen over de rivier. Ik heb besloten het in pyjamabroek te doen, want een spijkerbroek is te heet en korte broeken zijn voor butjes. Na 6 uur te tochten zijn we gesloopt en lunchen we met koekjes en komkommers voor het grote beklimmen van de berg. Fanny, mijn onderzoekskompaan, start het lied ‘’I had the komkommer of my li hi hive and ive never had a komkommer like this before and i swear this is truueueue and i owe it all to the man with six fingers on each hand who gave the komkommer to us in. Dan begint de grote uitputtingsslag. Met grofweg 40 graden moeten we een grotendeels uit zwart stenen stijle wanden bestaande berg beklimmen. De Nepaleze mannen huppen als jonge geitjes naar boven. Fanny verteld me halverwege dat ze zich net zo voelt als die vent in die scene in fightclub die een pistool tegen zn hoofd krijgt en overtuigd wordt dat hij gaat sterven. Ik zet mijn zombiemodus aan. Nog bedankt ruud voor het bijbrengen van het psychologische aspect in fysieke uitdagingen, zonder jou lag ik nu nog op die berg. Ik zing well ive been down so goddamn long van de doors in mijn hoofd en het ritme houdt me staande.

Het dorp waar we aankomen is armer dan arm, althans in mijn optiek, en we gaan tussen een zee aan kleine geitjes op de lemen veranda zitten. Ze hebben hier ook koeienpoep op de muur en dus voel ik me welkom. Erg leuk om te zien is het hergebruik van rijstzakken. Ze hebben er hangmatten voor de oneindig veel babies die hier zijn gemaakt. De mensen hebben hier gemiddeld 8 of wat kinderen. We eten rijst met ju. Deze zelfde rijst met ju eet ik nu 5 dagen, als ontbijt, lunch en avondeten. Ik ben toe aan iets anders.

Kaas is iets wat hier niet te vreten is. Je hebt Nepaleze koeienkaas maar deze is smerig. Aan de Jakkaas durf ik me al helemaal niet te wagen, deze ruikt heel raar. Verder heb je geimporteerde Europese kaas. Hier zit echter, bij alle varianten, een zweterig weeig smaakje aan. Het ruikt als natte scheet. De gezoute pindas hier ruiken trouwens ook naar natte scheet. Mijn theorie is dat dit door het hoogteverschil komt. Alle verpakkingen staan hier bol omdat ze in lager gelegen gebieden zijn geproduceerd. Ik heb van de week mijn opgespaarde laatste pot calve pindakaas in duizend stukjes laten vallen, het is een drama. Ik ga met huisgenoten naar de lokale expat markt en vindt alhier een veel te hip uitziende Franse Franse-kaasverkoper. Hij verteld me dat het erg lekker smaakt bij rode wijn, ik ben verkocht en sla een halve kilo in. Daarnaast staat een Poolse Poolse-worsten verkoper, ik sla mijn slag. De Franse kaas voelt als verlossing en ik voel me als herboren. Om ons heen allemaal blanke mensen die lekker aan het eten zijn. Je begint de blanke mensen aardig te herkennen, je leeft hier in Kathmandu als het ware in een soort expat bubbel. Het is raar maar het culturele verschil met Nepali’s is dermate groot dat je snel naar de expats toe trekt. Gelukkig heb ik geen verplichte overheidscursus Nepalees hoeven volgen om me hier te integreren, daar schijnen ze in andere landen erg veel waarde aan te hechten. Het had eventueel wel geholpen, al overbrug je culturele verschillen natuurlijk niet alleen met het spreken van iemands taal. Ik denk echter dat ik, als ik hier terug kom, de taal ga leren en dan mijn hele voorgevel ondersmeer met koeienpoep. Dan nodig ik de hele buurt uit voor een stukje Franse kaas en bewonderen we samen mijn prachtige koeienpoep muuschilderij en voelt iedereen zich lekker welkom.