Bilflapjes en je digitale imago

Terug van weggeweest of weg van net weer terug te zijn. Hoe dan ook, het nieuwe avontuur is begonnen.

Na twee bewogen maanden in Nederland te zijn geweest schrijf ik u nu vanuit Buenos Aires, Argentinie het volgende verhaal. De afgelopen twee maanden verdienen echter ook wat woorden. Het heuglijke feit is namelijk dat ik afgestudeerd ben en zodoende mezelf Msc. mag noemen. Nu wist u dit al lang en breed maar wilde ik aandacht geven aan het volgende. Als je afstudeerd is het eerste wat je doet het op facebook zetten. Want dat doet iedereen, en dus ook jij. Vervolgens wacht je anderhalve maand om je diploma te ontvangen. Na een leuke dag met trotse familie en een boel fotos is het officieel.

Na een dag of wat ontdek ik dat mijn lieve trotse mams het op facebook heeft gezet. Dit resulteert in 38 likes en 9 comments. Nu wil ik niemand tegen het zere been stoten maar de digitale lof die mij op mijn facebook muur ten deel valt is grotendeels afkomstig van vrouwen van een zekere leeftijd, mijn moeders facebook vrienden. De comments ontaarden in een discussie over de snor. Nu is het als 23 jarige man in wording belangrijk om in deze tijd te letten op je digitale imago. Waarom dit belangrijk is weet ik niet precies. Echter besteden wij kuddedieren tegenwoordig meer tijd aan onze digitale zijn dan ons zijn in het echte leven. Ik moet dus iets doen voordat ik digitaal door het leven ga als ideale schoonzoon. Ik waag mijn geluk en plaats dat ik naast afgestudeerd ook op reis ga, dit aangevuld met een aantal fotos. 122 likes en 8 comments is het resultaat. De afzenders van de berichten zijn van een gemelleerdere achtergrond. Fantastisch, 122 man heeft speciaal voor mij op een knopje gedrukt. Ik transformer mijzelf als het ware van ideale gediplomeerde schoonzoon populair onder moeders naar avontuurlijke onbevreesde gediplomeerde jongen middels 122 knopjesdrukkers. Knopjesdrukkers, bij deze, bedankt. Ik stel mezelf ten doel om zo veel mogelijk fotos te maken waarbij ik bier drinkend ofwel extreem sportend ofwel kunstig poserend ofwel jaloersmakend genietend, te zien ben.

Na 10 uur land ik in Atlanta Georgia, de gelukkig enige tussenstop in mijn 27 uur durende vliegreis naar Buenos Aires. Ik ben over New York heen gevlogen wat een fantastisch uitzicht opleverde. Het is gek om de nu nog belangrijkste stad op aarde in een oogopslag te zien. Ik zie central park liggen en herinner me de vakantie met de familie. Bang om als vermeende terrorist mijn bilflappen te moeten spreiden doorloop ik de veiligheids checks op Amerikaanse bodem. Zelfs als je officieel geen voet in het beloofde land zet moet je alsnog van te voren een ESTA aanvragen. Deze checkt via allemaal hele slimme logaritmen of ik inderdaad mijn bilflapjes moet spreiden. Wat natuurlijk belachelijk is als je niet eens dat land in gaat. Het valt meteen op dat alle (letterlijk alle) medewerkers op het vliegveld Afrikaanse roots hebben. Het accent in Atlana`h is heerlijk, de gefrituurde kip sla ik over. Ze hebben een rookruimte, ik voeg me bij de verslaafden en wacht.

Ik zit in miijn tweede vlucht naast een Argentijnse jongen die ik Juan noem. Ik stel me voor dat hij paard rijd met een zweep en erg van bbqen houdt. Hij blijkt kok te zijn en nooit paard te rijden en vertelt me waar ik leuke restaurantjes kan vinden. Over de zweep besluit ik niets te vragen. Hij vertelt me ook dat ik absoluut geen geld uit de muur moet halen. Argentinie schijnt volgens hem de financiele afgrond in te staren. De officiele wisselkoers slaat nergens op en op de zwarte markt kan ik bijna het dubbele voor mijn Amerikaanse dollars terug krijgen. Vervolgens is het een uur stil, praten we 5 minuten, is het een beetje ongemakkelijk stil, slapen we, praten we weer 5 minuten en word het steeds minder ongemakkelijk.