Onfrisse dollars en een gebrek aan echte mayonaise
Blijf op de hoogte en volg Vince
30 Oktober 2014 | Argentinië, Buenos Aires
Geland op Buenos Aires EZE. Ik zet voor het eerst in mijn leven voet op Zuid Amerikaanse bodem. Mijn vriend Salvador heeft me minitieus uitgelegd hoe ik, zonder ontvoerd te worden, aankom bij zijn appartement in downtown BA. Op het moment dat ik dit schrijf fluit er iemand My Way op een panfluit, iets waar ik voordat ik voet op Peruaanse bodem zet al klaar mee ben. Maar dat geheel terzijde. Ik vind mijn weg naar de bus met verschillende hoeveelheden dollars verstopt in mijn onderbroek, schoen en andere onfrisse plekken. In het appartement wacht Fran, de vriendelijke vrind van Salvador, mij op met een Argentijnse equivalent van de ov chipkaart, de sleutel en een beschrijving van waar dollars te wisselen voor Pesos.
De volgende stap is het vinden van de haven waar Sophie binnenvaart vanuit Montevideo. Ik zie op maps dat het een te doene afstand is maar besef me onderweg dat ik deze ernstig onderschat heb. De stad is gigantisch en vooral erg druk. Ik heb nooit eerder zulke brede autowegen gezien. De breedste die ik kruis is 22 baans. Overbevolkte trottoirs en oneindige hoeveelheden aan bussen. Op diezelfde trottoirs staan overal mannetjes die een stuk of 100 dvds netjes uitgespreid wat het wandelen op de trottoirs niet vergemakkelijkt. De stad voelt als een soort kruising tussen Barcelona en Parijs, echter is ze opgezet vanuit Amerikaans blokken model. Dit moet de navigatie bevorderen maar is gezien mijn bochtige Nederlandse kennis van stadsinrichting toch ietwat vreemd.
Ik kom aan bij de haven en zie eindelijk Soph weer. Eindelijk. We nemen ons intrek in het appartement en het gezamenlijke avontuur kan nu echt beginnen. Een van de eerste uitstapjes is het bezoeken van de Plaza de Mayo. Mijn hart begint sneller te kloppen bij de gedachte aan een plein vol diverse soorten en maten mayonaise. De ovchipkaart staat de mensen hier toe met twee mensen op ‘e’en kaart te reizen (dat zouden meer landen moeten doen) en het reizen is spotgoedkoop. We rijden net iets te angstig voor het verliezen van onze waardevolle spullen naar het mayonaise feest. Daar aangkomen blijkt dat we de nationaliteit van Sophie maar beter verborgen kunnen houden gezien het plein gevuld is met onder andere demonstrerende Falklandoorlog veteranen. De naam van het plein is gewijd aan de onafhankelijkheid van Argentinie in die op 25 mei 1810 is afgedwongen op dit plein. Sindsdien is het er practisch dagelijks protest. Geen mayonaise dus.
We wandelen rond in de buurt en iedereen roept cambio naar ons. Dit betekend dat ze onze Amerikaanse dollars willen hebben in ruil voor Argentijnse Pesos. Letterlijk elke 5 meter staat er een Kees Cambio. Wij hebben ons adresje al en zeggen elke 15 seconden no no. Het is illustratief voor de situatie waarin de Argentijnse economie zich begeeft. Een ontmoeting met Joaquin en Vicky, vrienden van Salvador, verklaart de situatie nader. Joaqo en Vicky hebben trouwens ook een pasgeboren baby en een hond. Dit bevordert het vinden van gespreksonderwerpen maar al snel blijkt dat niet nodig. Joaqo beschrijft het politieke spel waarin de huidige vrouwelijke president een dag eerder in een persconferentie heeft verklaard dat de Verenigde Staten erop uit zijn haar om te leggen en dat de ``gieren`` uit het westen het land kapot willen maken. Het politieke debat in Argentinie is sterk gepolariseerd en elke vorm van media is ernstig gekleurd, aldus Joaqo.
Joaqo vertelt dat de Argentijnen 20% van hun salaris mogen omwisselen voor dollars tegen de staatswisselkoers van 10 pesos. Deze dollars wisselen ze dan om tegen de zwarte markt wisselkoers van 15 pesos wat hen een loonstijging van 10% oplevert. Ik hoop dat de wisselkantoren mij dezelfde 15 pesos voor mijn dollars geven aangezien ze naar tenenzweet en onderbroek ruiken. De andere kant van het verhaal is dat kapitaal krachtige, vooral Europese en Amerikaanse partijen, staatsobligaties van Argentinie opkopen voor 10 cent op de dollar. Deze obligaties proberen ze dan via rechtzaken voor de volledige dollar te innen bij de Argentijnse overheid. Het is voor mij echter vreemd om een dollar te kopen voor 10 dollarcent en dan vervolgens via het gerecht de volledige dollar op te eisen. Maar dat is de wereld waarin we leven.
Hetzelfde is gebeurd in Griekenland. Waar het overgrote deel van de Nederlandse bevolking gelooft dat de Grieken zelf vooral debet zijn aan de economische malaise stel ik dat de waarheid, zoals altijd, meer in het midden ligt. De Argentijnen zijn volgens Joaqo zeker ook zelf debet aan de economische mailaise. Echter wordt deze malaise politiek flink misbruikt in een zeer gepolariseerd politiek debat. In ditsoort situaties veranderen volgens Joaqo alle mensen in gieren. Iedereen wil zo veel mogelijk vlees van het karkas plukken. Mijn stelling is dat Argentinie aan een ernstig gebrek aan mayonaise lijdt. Mij lijkt het verstandiger het vlees op een broodje te doen met een goede kwak mayonaise, zo haal je volgens mij veel meer uit je vlees.
Willen Schinkel, de gast in een van mijn favoriete Zomergasten afleveringen ooit, stelde dat de Westerse politiek van nu geen bindende en mobiliserende ideeen meer heeft. Communisme, socialisme, liberalisme en andere ismes zijn verworden tot een politiek van probleemmanagement waarbij een keuze voor links een paar koopkrachtprocentjes scheelt met een keuze voor rechts. Het idee van de utopie bindt niet meer, aldus Schinkel. Misschien is het tijd voor mayonaise. Mayonaise helpt mensen volgens mij altijd de gulden middenweg vinden, het is een uitstekend bindmiddel. Geen wonder dat in ons polderend Nederland de favoriete saus mayonaise is, de saus waarop de natie rust.
Echter lijdt Nederland sinds enige tijd aan de opmars van de fritesaus, yoganaise en al datsoort marketingtroep. Mensen geloven niet meer in hetgeen ons aardappeleters van smaak en smeuigheid heeft voorzien. Schinkel stelt in diezelfde zomergasten, geruststellend, dat de dystopie, bijvoorbeeld een forse uitbraak van Ebola, nog wel bindt en de potentie heeft massas te mobiliseren. Ik stel dat we weer moeten geloven in de utopie. Geen blauwprint, maar een vergezicht. We moeten het tij keren voordat de yoganaise ons zoetjes in slaap wiegt. De beste klimaatwetenschappers stellen dat het twee voor twaalf is voordat we met zn allen verzuipen in de yoganaise. Ik heb gehoord dat ze in snackbar Nicos ook al yogaise verkopen. In Argentinie vindt je alleen maar uit Denemarken geimporteerde Hellmans troep. Maar gelukkig smaakt de Argentijnse mayonaise anders dan de mayonaise die Nederland te bieden heeft. Anders had het afreizen naar hier ook weinig zin gehad.
De volgende stap is het vinden van de haven waar Sophie binnenvaart vanuit Montevideo. Ik zie op maps dat het een te doene afstand is maar besef me onderweg dat ik deze ernstig onderschat heb. De stad is gigantisch en vooral erg druk. Ik heb nooit eerder zulke brede autowegen gezien. De breedste die ik kruis is 22 baans. Overbevolkte trottoirs en oneindige hoeveelheden aan bussen. Op diezelfde trottoirs staan overal mannetjes die een stuk of 100 dvds netjes uitgespreid wat het wandelen op de trottoirs niet vergemakkelijkt. De stad voelt als een soort kruising tussen Barcelona en Parijs, echter is ze opgezet vanuit Amerikaans blokken model. Dit moet de navigatie bevorderen maar is gezien mijn bochtige Nederlandse kennis van stadsinrichting toch ietwat vreemd.
Ik kom aan bij de haven en zie eindelijk Soph weer. Eindelijk. We nemen ons intrek in het appartement en het gezamenlijke avontuur kan nu echt beginnen. Een van de eerste uitstapjes is het bezoeken van de Plaza de Mayo. Mijn hart begint sneller te kloppen bij de gedachte aan een plein vol diverse soorten en maten mayonaise. De ovchipkaart staat de mensen hier toe met twee mensen op ‘e’en kaart te reizen (dat zouden meer landen moeten doen) en het reizen is spotgoedkoop. We rijden net iets te angstig voor het verliezen van onze waardevolle spullen naar het mayonaise feest. Daar aangkomen blijkt dat we de nationaliteit van Sophie maar beter verborgen kunnen houden gezien het plein gevuld is met onder andere demonstrerende Falklandoorlog veteranen. De naam van het plein is gewijd aan de onafhankelijkheid van Argentinie in die op 25 mei 1810 is afgedwongen op dit plein. Sindsdien is het er practisch dagelijks protest. Geen mayonaise dus.
We wandelen rond in de buurt en iedereen roept cambio naar ons. Dit betekend dat ze onze Amerikaanse dollars willen hebben in ruil voor Argentijnse Pesos. Letterlijk elke 5 meter staat er een Kees Cambio. Wij hebben ons adresje al en zeggen elke 15 seconden no no. Het is illustratief voor de situatie waarin de Argentijnse economie zich begeeft. Een ontmoeting met Joaquin en Vicky, vrienden van Salvador, verklaart de situatie nader. Joaqo en Vicky hebben trouwens ook een pasgeboren baby en een hond. Dit bevordert het vinden van gespreksonderwerpen maar al snel blijkt dat niet nodig. Joaqo beschrijft het politieke spel waarin de huidige vrouwelijke president een dag eerder in een persconferentie heeft verklaard dat de Verenigde Staten erop uit zijn haar om te leggen en dat de ``gieren`` uit het westen het land kapot willen maken. Het politieke debat in Argentinie is sterk gepolariseerd en elke vorm van media is ernstig gekleurd, aldus Joaqo.
Joaqo vertelt dat de Argentijnen 20% van hun salaris mogen omwisselen voor dollars tegen de staatswisselkoers van 10 pesos. Deze dollars wisselen ze dan om tegen de zwarte markt wisselkoers van 15 pesos wat hen een loonstijging van 10% oplevert. Ik hoop dat de wisselkantoren mij dezelfde 15 pesos voor mijn dollars geven aangezien ze naar tenenzweet en onderbroek ruiken. De andere kant van het verhaal is dat kapitaal krachtige, vooral Europese en Amerikaanse partijen, staatsobligaties van Argentinie opkopen voor 10 cent op de dollar. Deze obligaties proberen ze dan via rechtzaken voor de volledige dollar te innen bij de Argentijnse overheid. Het is voor mij echter vreemd om een dollar te kopen voor 10 dollarcent en dan vervolgens via het gerecht de volledige dollar op te eisen. Maar dat is de wereld waarin we leven.
Hetzelfde is gebeurd in Griekenland. Waar het overgrote deel van de Nederlandse bevolking gelooft dat de Grieken zelf vooral debet zijn aan de economische malaise stel ik dat de waarheid, zoals altijd, meer in het midden ligt. De Argentijnen zijn volgens Joaqo zeker ook zelf debet aan de economische mailaise. Echter wordt deze malaise politiek flink misbruikt in een zeer gepolariseerd politiek debat. In ditsoort situaties veranderen volgens Joaqo alle mensen in gieren. Iedereen wil zo veel mogelijk vlees van het karkas plukken. Mijn stelling is dat Argentinie aan een ernstig gebrek aan mayonaise lijdt. Mij lijkt het verstandiger het vlees op een broodje te doen met een goede kwak mayonaise, zo haal je volgens mij veel meer uit je vlees.
Willen Schinkel, de gast in een van mijn favoriete Zomergasten afleveringen ooit, stelde dat de Westerse politiek van nu geen bindende en mobiliserende ideeen meer heeft. Communisme, socialisme, liberalisme en andere ismes zijn verworden tot een politiek van probleemmanagement waarbij een keuze voor links een paar koopkrachtprocentjes scheelt met een keuze voor rechts. Het idee van de utopie bindt niet meer, aldus Schinkel. Misschien is het tijd voor mayonaise. Mayonaise helpt mensen volgens mij altijd de gulden middenweg vinden, het is een uitstekend bindmiddel. Geen wonder dat in ons polderend Nederland de favoriete saus mayonaise is, de saus waarop de natie rust.
Echter lijdt Nederland sinds enige tijd aan de opmars van de fritesaus, yoganaise en al datsoort marketingtroep. Mensen geloven niet meer in hetgeen ons aardappeleters van smaak en smeuigheid heeft voorzien. Schinkel stelt in diezelfde zomergasten, geruststellend, dat de dystopie, bijvoorbeeld een forse uitbraak van Ebola, nog wel bindt en de potentie heeft massas te mobiliseren. Ik stel dat we weer moeten geloven in de utopie. Geen blauwprint, maar een vergezicht. We moeten het tij keren voordat de yoganaise ons zoetjes in slaap wiegt. De beste klimaatwetenschappers stellen dat het twee voor twaalf is voordat we met zn allen verzuipen in de yoganaise. Ik heb gehoord dat ze in snackbar Nicos ook al yogaise verkopen. In Argentinie vindt je alleen maar uit Denemarken geimporteerde Hellmans troep. Maar gelukkig smaakt de Argentijnse mayonaise anders dan de mayonaise die Nederland te bieden heeft. Anders had het afreizen naar hier ook weinig zin gehad.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
